ವಿಜಯಶ್ರೀ ಹಾಲಾಡಿ ಬರೆದ ಈ ಭಾನುವಾರದ ಕತೆ

ಹನ್ನೆರಡು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಮರಳಿ ಬಂದಾಗ ಲತಕ್ಕ ಹೇಳಿದಂತೆ ಹೊಸ ಬದುಕು ಶುರುವಾಯಿತು. ಸೌಮ್ಯಳಿಗೆ ನಿಶ್ಯಕ್ತಿ, ಜ್ವರವಿತ್ತು. ಅದಲ್ಲದೆ ಅವಳು ಯಾರಲ್ಲೂ ಒಂದಕ್ಷರವೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನು ಹೇಳಿದರೂ, ಕೇಳಿದರೂ ಒಂದೋ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಅಥವಾ ಮನೆಯ ಜಂತಿ ಕಾಣುತ್ತ ಸುಮ್ಮನಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಶಾಕ್ ಆಗಿದೆ ಅವಳಿಗೆ, ಕ್ರಮೇಣ ಸರಿಯಾತ್ತ್ ಅಂದಿದ್ದರು ಲತಕ್ಕ. ಹೊತ್ತು ಕಂತುವುದನ್ನೇ ಕಾದು ಕೂತು ಮಿಣ್ಕು ಸಾಸ್ಮೆ, ಉಪ್ಪು, ಬೆಳ್ಳುಳ್ಳಿ ಸಿಪ್ಪೆ, ಈರುಳ್ಳಿ ಸಿಪ್ಪೆ, ಒಣಮೆಣಸಿನ ಚೊಟ್ಟು, ಎಲ್ಲ ಒಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮೊಮ್ಮಗಳಿಗೆ ಸುಳಿದು ಒಲೆಗೆ ಹಾಕಿ ಚಟಪಟಗುಟ್ಟಿಸಿ ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು.
ವಿಜಯಶ್ರೀ ಹಾಲಾಡಿ ಕಥಾ ಸಂಕಲನ “ಉಮ್ಮಲ್ತಿ ಗುಡಿಯ ಸಾಕ್ಷಿ”ಯ ಕತೆ “ಚನ್ನೆಮಣೆ” ನಿಮ್ಮ ಓದಿಗೆ

‘ಸ್ಮಶಾನಮೌನ’ ಎನ್ನುವ ಶಬ್ದವನ್ನು ವಸಂತಿ ಕೇಳಿದ್ದಾಳೆ. ಸಾವು ಅಥವಾ ಸಾವಿನಂಥಾ ನೋವಿನ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಕವಿಯುವ ಮೌನ ಎಂದಿರಬಹುದು ಅದು. ಅಪ್ಪಯ್ಯ ಹೂ ಹಾಂಡರು ಸತ್ತದ್ದು ವಸಂತಿಯ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. “ಭಟ್ರ್ ಮನಿದೊಂದು ಜಾರ್ಕಟಿ ತೆಂಗಿನ್‌ಮರ ಹತ್ತಿ ಕಾಯಿ ಉದ್ರಸ್ವತಿಗೆ ಜರ್ರ ಜಾರಿ ಬಿದ್ದ್ ಅಲ್ಲೇ ಜೀವ ಹಾರಿ ಹೋಯ್ತ್ ಕಾಣ್. ಆಗಾಳಿಕೆ ನಿಂಗ್ ಒಂದ್ ಮೂರ್ನಾಕ್ ವರ್ಸು ಅಷ್ಟೇ” ಅಬ್ಬೆ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ಹೇಳಿದ್ದೇ ಗೊತ್ತು. ಇನ್ನು ಅಜ್ಜಿ, ಅಂದರೆ ಅಬ್ಬಿಯ ಅಬ್ಬಿ ಅಕ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ಸತ್ತಾಗ ಅವರಿಗೆ ಸುಮಾರು ತೊಂಬತ್ತರ ಮೇಲೆ. ಅದು ಶೋಕವೇ ಹೌದಾದರೂ ದೊಡ್ಡ ಆಘಾತ ಅಂತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತುವ ಏನೇನೋ ಆಲೋಚನೆಗಳು… ವಸಂತಿಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ದುಳ್ಸಿ ವಾಂತಿ ಬಂದಂತಾಗಿ ತಲೆ ತಿರುಗಿದ ಅನುಭವವಾಗಿ ಕುರ್ಚಿಗೆ ಒರಗಿದಳು. ಈಗ ಮೂರು ದಿನದಿಂದ ಹೀಗೇ.. ಕರುಳಿಗೆ ಚೂರಿ ಹಾಕಿ ಮಗುಚಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಬಿದ್ದು ಹೊಡ್ಕಿ ಅಳಬೇಕೆನಿಸಿದರೂ ಮಾತು, ನಗು, ಅಳು ಯಾವುದೂ ಹೊರಬರದ ಬೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲಾಗಿ ಕೂತಿದ್ದಾಳೆ. ಕುತ್ತಿಗೆ ತಿರುಗಿಸಿ ನೋಡಿದರೆ ಗಂಡ ರಾಗು ಮತ್ತು ತನ್ನ ದೋಸ್ತಿಗಳಾದ ಕಸ್ತೂರಿ, ಸುಮತಿ ಎಲ್ಲರೂ ಇದೇ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಮರಗಟ್ಟಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಸೌಮ್ಯಹೆಣ್ಣು ಮೂರು ದಿನಗಳಿಂದ ಐಸಿಯುನಲ್ಲಿದೆ. ಇನ್ನು ಎಷ್ಟು ದಿನವೋ, ಮುಂದಿನ ದಾರಿ ಏನೋ, ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ಎದುರುಗೊಳ್ಳುವುದು ಹೇಗೋ ಒಂದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ದಿಗ್ಮೂಢಳಾಗಿ ತಲೆ ಅಡ್ಡ ಹಾಕಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುರುಟಿಕೊಂಡಳು ವಸಂತಿ.

ಆವತ್ತು ತಿಂಗಳ ಮೀಟಿಂಗ್ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ವಸಂತಿ ಬೆಳಗಿನ ಜಾಮಕ್ಕೇ ಎದ್ದುಕೊಂಡು ಚಾ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿಟ್ಟು, ಹೊರಡಲು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಶಾ ಕಾರ್ಯಕರ್ತೆಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಶುರುವಾಗಿ ಈಗ ಮೂರು ಮಳೆಗಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತಿದೆಯಷ್ಟೇ. ಮನೆ ಕೆಲಸ, ಹೊರಗಿನ ಕೆಲಸ ಎಲ್ಲ ಭಂಗದಲ್ಲಾದರೂ ಮಾಡಿ ಚೂರುಪಾರು ದುಡ್ಡು ಕೂಡಿಟ್ಟರೆ ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ನಾಕು ಪುಸ್ತಕದ ಖರ್ಚಿಗಾದರೂ ಆಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ವಸಂತಿಯ ಛಲ. ಮಿಣ್ಕು ಮೀವರಿಗೆ ಕಿಚ್ಚೊಟ್ಟಿ ಹೊರಬದಿಯ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ‘ಅಯ್ಯಬ್ಬ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಒಳಗೆ ಬಂದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹಾಕಲು ಆರಂಭಿಸಿದಳು. “ಎಂತ ವಸಂತ್ಯಾ ನಿನ್ನ್ ಸನ್ನಿ, ಇನ್ನು ಆಯಿಲ್ಯಾ… ಹೊರ್ಡ್ ಮರೇತಿ.. ನ್ಯಡ್ಕಂಡ್ ಹ್ವಾಯ್ಕಲೆ ಮತ್ತ್ ಅಷ್ಟ್ ದೂರ. ಬಸ್ ತಪ್ಪಿ ಹ್ವಾತ್ ಕಾಣ್ ಕಡಿಕೆ”

“ಈ ಅಬ್ಬಿದೊಂದ್ ರಗ್ಳಿ, ನಂಗೇನ್ ನಾಕ್ ಕೈಯ್ಯಿತ್ತಾ” ಗೊಣಗುಟ್ಟುತ್ತ ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಂಡೆ ಬಾಚಿ, ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಮುತ್ತುಮಲ್ಲಿಗೆ ಮುಡಿದು, ಹಣೆಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸ್ಟಿಕ್ಕರ್ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ಸೀರೆಯುಟ್ಟು “ಅಬಾ, ನಾ ಬತ್ತಿ” ಎಂದು ಓಡು ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟು ಹೋದವಳು ವಾಪಸ್  ಮನೆ ಮುಟ್ಟಿದ್ದು ಸಾಯಂಕಾಲ ಹೊತ್ತು ಮುಳುಗುವಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ. ಮೀಟಿಂಗ್ ಅಂತ ಅತ್ತ ಮುಕ ಕಾಲು ಹಾಕಿದರೆ ಸಾಕು; ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳಿಗಾಗುವಷ್ಟು ಕೆಲಸ ಕೊಟ್ಟು ಕಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ತಲೆನೋವು, ತಲೆಬಿಸಿ ಎಲ್ಲಾ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಆಗದಿದ್ದರೆ ಅದು ತಿಂಗಳ ಮೀಟಿಂಗಾದರೂ ಹೇಗಾಗುತ್ತದೆ… ಹಾಗಂತ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರೆ ಮಿಣ್ಕು “ವಸಂತ್ಯಾ, ಆ ಕೆಲ್ಸ ಬ್ಯಾಡ ಅಮಂಗಿದ್ರೆ ಬಿಡ್ ಹೆಣೆ. ಬಂಗು ಎಂತಕೆ ಸುಮ್ನೆ. ಇಲ್ಲ್ ಮನಿಬದಿ ಆಯ್ಕೋ, ಅನ್ನ ಅಲ್ದಿರೆ ಗಂಜಿ ಉಪ್ಪಿನ್‌ಹೊಡಿ ತಿಂದ” ಅನ್ನುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ಇರುವ ನಾಲ್ಕು ಜನರಿಗೆ ಅನ್ನ ಉಣ್ಣಲಾಗದ ಕಷ್ಟ ಎಂತದಿಲ್ಲ. ಬೊಗ್ರ ನಾಯಿ, ಕಾಳಿಬೆಕ್ಕು ಎರಡು ಜಾಸ್ತಿಯೂ ಅಲ್ಲ, ಹಾಗೆ, ಗೇಣಿಗೆ ಮಾಡುವ ಐದು ಮುಡಿ ಗದ್ದೆಯಿದೆ ಭಟ್ರ ಮನೆಯದ್ದು. ರಾಗು ಬಿಲ್ಲಾಡಿಗೆ ಸೈಕಲ್ ಶಾಪಿನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಈಗಂತೂ ಸೊಸೈಟಿ ಅಕ್ಕಿ ಬೇಕೆಂಬಷ್ಟು ಸಿಗುವುದರಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ಊಟಕ್ಕೇನೂ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಕಾಣುವಂತಿಲ್ಲ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಉಂಬುಕೇ ಗತಿಯಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ಹಳೆಯ ಕತೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ತೆಕ್ಕಂಡ್ ಹೇಳೂದಿತ್ತ್ ಕೆಲವು ಸಲ. ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳ ಹಸಿವಿನ ನೆನಪು ವಸಂತಿಗೂ ಇದೆ.

ಬಿಜ್ಜಲ್ತಿ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ಅಂದರೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಊರಲ್ಲೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿರುವ ಹೆಸರು. ಆಗೆಲ್ಲ ಡಾಕ್ಟ್ರ ಬಗೇರ್ ಭಾರೀ ಕಮ್ಮಿ. ಎಂಥಾ ದೊಡ್ಡ ಸಾವ್ಕಾರ್ರೇ ಆಗಲಿ, ಹೆರಿಗೆ ಮಾಡಿಸಲು ಬಿಜ್ಜಲ್ತಿಯೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಭಟ್ರ ಹೆಂಡತಿ ಲಕ್ಷ್ಮಮ್ಮನಿಗೂ ಐದಾರು ಹೆರಿಗೆ ತಾನೇ ಮಾಡಿಸಿದ್ದು ಅಂತ ಹೇಳುವಾಗ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಯ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಮ್ಮೆ ಇಣುಕುವುದು ಹೌದು. ಆದರೆ ಸಂಭಾವನೆ ಎಂತ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತೋ ವಸಂತಿಗೆ ಅಂದಾಜಿಲ್ಲ. ಗಂಡ ಹೂಹಾಂಡ ಯಡಾಂತ್ರ ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ತಾನು ನಾಲ್ಕು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಸಾಂಕಿ ಸಲಹಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟದ್ದಲ್ಲ ಅಂತ ಮಿಣ್ಕು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ ಸಂಭಾವನೆ ಎಂದರೆ ಎಲೆಯಡಿಕೆ ಪಟ್ಟಿ, ಒಂದ್ ಸೇರ್ ಅಕ್ಕಿ, ಹತ್ತೋ ಇಪ್ಪತ್ತೋ ಪೈಸೆ ದುಡ್ಡು ಇದ್ದಿರಬಹುದು ಎಂದು! ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಗಂಡ ಸತ್ತು ಕಂಗಾಲಾದ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಗೆ ಹಂಗಿನ ಮನೆಯ ಭಂಗವೂ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತು. ಯಾರದ್ದೋ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಬಯಲು ಗದ್ದೆಯ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಯಿಮಾತಿನ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಮನೆಯಂತೆ; ಅದೂ ಬೀಳುವುದಕ್ಕಾಗಿತ್ತು. ಆ ಜಾಗ ಪಂಜು ಹಾಂಡ ಅನ್ನುವವನದ್ದು. ಆ ಗಂಡಸು ಹುಳಿರಗಳೆ ಮಾಡಲು ಸುರು ಮಾಡಿತು. ತಡೆಯುವಷ್ಟು ತಡೆದು ಕಡೆಗೊಂದು ದಿನ ಮಕ್ಕಿಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ದನವನ್ನು ಮೇಬಳ್ಳಿ ಹಾಕಲು ಹೋದವಳನ್ನು ಅಡ್ಡ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಆ ಹಪ್ಪಿಡಿದ ಗಂಡಸು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದಾಗ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ಒಂದೇ ಭರ ಧಡುಗುಟ್ಟಿ ಮನೆಗೆ ಓಡಿ ಬಂದಳು. ತನ್ನ ತಮ್ಮಂದಿರಲ್ಲಿ ಗೋಳು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಗುಡ್ಡೆ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬೇಲಿ ಹಾಕಿ ಹೇಗೋ ಒಂದು ಮಾಡು ಏಳಿಸಿ ಇರಲಿಕ್ಕೊಂದು ಆಸರೆ ಅಂತ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ‘ದರ್ಖಾಸು ಮನೆ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ’ ಆಗಿದ್ದೇ ದೊಡ್ಡ ಕತೆ. “ಆಗಳಿಕ್ಕೆ ನಾನ್ ನೆತ್ತರ್ ಹರ್ಸಿ ಗೆಯ್ಮೆ ಮಾಡದ್ದ್ ಮಕ್ಕಾಳೆ. ಹಾಯ್ಗುಳಿ ನಡ್ಸಿ ಕೊಟ್ಟ ಅಂದ್ ಮಾಡಿ. ಹ್ಯಾಂಗೋ ಆಯ್ತ್” ಅವಳ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡೇ ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ಡವರಾದದ್ದು.

ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಗೆ ಹಿರಿಯವು ಎರಡು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು. ಆಮೇಲೆ ಜಲಜ, ಕಡೇ ತುದಿಗೆ ವಸಂತಿ. ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳಿಬ್ಬರೂ ಅಳಿಯ ಕಟ್ಟಿನ ಕಟ್ಟಳೆಯಂತೆ ಅವರವರ ಸಂಸಾರ ಕಂಡುಕೊಂಡು ಹೆಂಡತಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾವೆ. ಅಲ್ಲೇ ಊರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತೋಟ, ಗದ್ದೆಯ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಲ್ಲದೆ ಆರೇಳು ಮುಡಿ ಗೇಣಿ ಗದ್ದೆಯೂ ಮಾಡುತ್ತಾವೆ. ಆದರೆ ಸಂಪಾದನೆಯೆಲ್ಲ ರಾತ್ರಿಕಟ್ಟಿ ಸರಾಯಿ ಮೋರಿಕೊಂಡು ಬರುವುದಕ್ಕೇ ಸರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಜಲಜನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅವಳು ಗಂಡನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಖಾಯಂ ಇರಬೇಕೆಂಬುದು ಮದುವೆಯಾಗುವಾಗಲೇ ತಾಕೀತಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನು ವಸಂತಿ ಹೆಣ್ಣಿನ ಗಂಡ ರಾಗು ಭಾರೀ ಪಾಪದ ಮನುಷ್ಯ. ಅವನಿಗೊಂದು ಗೂರುಬ್ಬಸದ ಕಾಯಿಲೆಯೂ ಸಾರಥಿಯಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ದುಡಿಯುವುದು ನಾಲ್ಕು ಪಾವಾಣೆಯೇ ಆಗಲಿ; ಆರು ಪಾವಾಣೆಯೇ ಆಗಲಿ ಸರಾಯಿ ಕುಡಿದು ಹಾಳು ಮಾಡದೆ ಹೆಂಡತಿಯ ಕೈ ಮೇಲೇ ತಂದು ಹಾಕುತ್ತಾನೆ ಅಂತ ಒನ್ನಮೂನಿ ನೆಮ್ಮದಿ. ಮೊಮ್ಮಗಳು ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣಂತೂ ಮೂಗಿಗೆ ಕಡ್ಡಿ ಹಾಕಿರೂ ಸೀನು ಹೆಣ್ಣಲ್ಲ; ಅಷ್ಟೂ ಪಾಪ. ಓದುವುದರಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಭಾರೀ ಗಟ್ಟಿಗೆ. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಅದೇ ಪಸ್ಟಂತೆ. ಅದಲ್ಲದೆ “ಅಜ್ಜಿದೇ ರೂಪ, ಒಳ್ಳೇ ಚಂದ್ ಗ್ವಾಂಪ್ಳಿ” ಎಂದು ಆಚೀಚಿನವರು ಹೇಳುವುದು ಕೇಳಿ ಮಿಣ್ಕುಗೆ ಕುಸಿ. ‘ಬೇಗ ಮದಿ ಮಾಡ್ಲಕ್ಕಿತ್ತ್’ ಎಂಬ ಆಸೆ ಅವಳಿಗಿದ್ದರೂ ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಜಾಸ್ತಿ ಓದಬೇಕಂತೆ. ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ದುಡ್ಡು ನಮ್ಮಂತಾ ಬಡವರ ಹತ್ತಿರ ಎಲ್ಲಿತ್ತ್ ಎಂದು ವಸಂತಿ ಯತೆ ಬಿಡುವುದನ್ನು ಕಂಡು ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಗೆ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತದೆ. ‘ಡಾಕ್ತ್ರ್ ಎಲ್ಲ ಓದೂದಂದ್ರೆ ಅಷ್ಟ್ ಸುಲಭವಾ ವಸಂತ್ಯಾ? ಬೇರೆ ಎಂತಾರೂ ಕಂಡ್ಕಣ್ಲಿ ಮರೆತಿ. ನೀನ್ ಜಾನ್ಸ್ ಬ್ಯಾಡ” ಮಗಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿದರೂ ಮಿಣ್ಕುಗೆ ತಲೆಬಿಸಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ವಸಂತಿಗೂ ಅಬ್ಬೆ ಹೇಳುವುದು ಸರಿಯೆಂದೇ ತೋರುತ್ತದೆ. ಆಸ್ತಿ, ಚಿನ್ನ ಎಂತಾರೂ ಮಾರಿ ಎಂಬಿಬಿಎಸ್ ಮಾಡಿಸುವ ಅಂದ್ರೆ ಎಂತ ಇತ್ ಇಲ್ಲ್? ಆರೂ ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣಿನ ಅಂಗ್ಲಾಪ ಕಂಡರೆ ಎಂತವರಿಗೂ ಕರುಳು ಚುರ್ಕ್ ಅನ್ನುತ್ತದೆ. ನಡುರಾತ್ರಿಯವರೆಗೂ ಓದುವುದಲ್ಲದೆ ಬೆಳಗಿನ ಜಾಮ ನಾಕು ಗಂಟೆಗೇ ಎದ್ದು ಒಂದು ಲೋಟ ಚಾ ಬೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ ಕೂತುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. “ನಮ್ಮಂತವ್ರಿಗೆ ಇದೆಲ್ಲ ಆಪ್ದಾ ಹ್ವಾಪ್ದಾ” ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ವಸಂತಿ ಮಗ್ಗುಲಾಗುತ್ತಾಳೆ.

ಆ ದಿನ ಮೀಟಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಹೊತ್ತು ಮುಳುಗುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಹೊಗ್ಗಿದ ವಸಂತಿಗೆ ‘ಕೈಕಾಲ್ ಬಚ್ಚಿ ಹೋಯಿತ್’. “ತಿಂದದ್ ತೆಗ್ಲೆ ಈ ನಾಯಿಗೆ… ಎಂತ ಕಣ್ ಕಾಂತಿಲ್ಯಾ ನಾಯಾ?” ಬೊಗಳಿದ ಬೊಗ್ರನಿಗೆ ಬಯ್ಯುತ್ತ ಬಾಗಿಲು ದಾಟಿ ಒಳಗೆ ಹೋದವಳೇ “ಸೌಮ್ಯಾ, ಓ ಸೌಮ್ಯಾ ಎಲ್ಲಿದ್ದೆ ಹೆಣೇ” ಎಂದು ಕೂಗಿ ಕರೆದಳು. ಸೌಮ್ಯನ ಪತ್ತೆಯಿಲ್ಲ, ಓಗೊಳ್ಳಲೂ ಇಲ್ಲ. ಇಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಮೈ ತೊಳೆದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಓದಲು ಕೂತಿರುತ್ತಿತ್ತು ಹೆಣ್ಣು. “ನೀಟ್ ಪರೀಕ್ಷ್ಯಗೆ ಒಳ್ಳೇ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ತಕಣ್ಕ್ ಅಮಾ” ಆಗಾಗ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊರಗೆ ಮೀವರಿ ಬೆಂಕಿಯ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಚಳಿ ಕಾಯಿಸುತ್ತ ಕೂತ ಮಿಣ್ಕು ಬೆನ್ನು ಸರ್ತ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಎದ್ದು ಬಂದು “ವಸಂತ್ಯಾ, ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣ್ ಇನ್ನೂ ಬಪ್ದ್ ಕಾಂತಿಲ್ಲೆ ಮರೆತ್ಯಾ.. ಎಂತದಂದ್ ಗುತ್ತಾಯಿಲ್ಲೆ ಕಾಣ್, ಒಂಚೂರ್ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ” ಎಂದಾಗ ವಸಂತಿಗೆ ಗಾಬರಿಯಾಯಿತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ದೋಸ್ತಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಕುಂದಾಪುರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹೆಣ್ಣು ಹೊರಟುಹೋಗಿತ್ತು “ಅಮಾ ಎರ್ಡ್ ಜೊತಿ ಡ್ರೆಸ್ ತಕಂತೆ ಅಕಾ: ಅಮೃತಾ, ಅರ್ಪಿತಾ ಇಬ್ರೂ ಬತ್ರ್… ಹ್ವಾಪ್ದಾ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಇಲ್ಲವೆನ್ನಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸ್; ಕಡಿಗೆ ಪಿಯುಸಿ ಒಟ್ಟು ಮೂರು ವರ್ಷವಂತೂ ಹೆಣ್ಣ್ ಓದಿದ್ದೆಂದರೆ ಅಂತಿಂತಾದ್ದಲ್ಲ. ಕಾಲೇಜ್ ಬಿಟ್ರೆ ಬೇರೆ ಒಂದ್ ಕಡೆಗೂ ತಲಿ, ಕಾಲ್ ಹಾಕ್ಲಿಲ್ಲೆ. ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದ ಮೇಲೂ ನೀಟ್ ಎಗ್ಸಾಮ್ ಅಂತ ಓದ್ತಾ ಕೂಕಂಡ ಹೆಣ್ಣ್. ಪಾಪ, ಹೋಯ್ ಬರ್ಲಿ ಎಂದುಕೊಂಡು “ಅಕ್ಕ್ ಹೆಣೆ, ಬೇಗ ಬನಿ… ಜಾಗ್ರತಿ” ಎಂದು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಕಳಿಸಿದ್ದಳು. ಹಾಗೆಲ್ಲ ತಡ ಮಾಡಿ ಬರುವ ಹೆಣ್ಣಲ್ಲ, ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಎರಡು-ಮೂರು ಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ಬರಬೇಕಿತ್ತು. ಈಗ ತಾನು ಬರುವಾಗಂತೂ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ‘ಹಾಂಗಾರೆ ಅಮೃತನ್ ಮನಿಗ್ ಹೋಯಿ ಕೂಕಂತಾ ಎಂತ’ ವಸಂತಿ ದಡಬಡ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದಳು. ಸೌಮ್ಯನ ಫೋನ್ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್! ಅಮೃತ, ಅರ್ಪಿತನಿಗೆ ಮಾಡಿದರೆ ಅಲ್ಲೂ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್! ವಸಂತಿಯ ಹೊಟ್ಟೆಯೊಳಗೆ ಗುಳು ಗುಳು ಅನ್ನಲು ಶುರುವಾಯಿತು.

ಹೊರಗೆ ಗಾಢ ಕತ್ತಲು ಕವಿಯತೊಡಗಿತ್ತು. ಬಿಲ್ಲಾಡಿ ಪೇಟೆಯಿಂದ ಅವರ ದರ್ಖಾಸು ಮನೆಗೆ ಮೂರು ಮೈಲಿ ದೂರ. ಗ್ವಾಯ್‌ ಹಕ್ಲ್ ಎಂಬ ಆ ಸಣ್ಣ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಇರುವುದೇ ಹದಿನೈದಿಪ್ಪತ್ತು ಮನೆ. ಈಗಂತೂ ರಾತ್ರಿಕಟ್ಟಿ ಒಂದು ನರಹುಳವೂ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಚಿರತೆ ಅಲ್ಲದೆ ದೊಡ್ಡ ಹುಲಿ ಕೂಡಾ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ಕಂಡವರೂ ಇದ್ದಾರಂತೆ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಯಕ್ಷಗಾನ, ನಾಗಮಂಡಲ, ಕೋಲ ಅಂತ ರಾತ್ರಿ ಸೂಡಿ ಹಿಡಿದು ಗುಂಪು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ನಡೆದುಹೋಗಲು ಯಾವ ಹೆದರಿಕೆಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ವಸಂತಿಗೆ ಪುಕ್ಕುಗಟ್ಟಿ ಹೋಯಿತು. ಈ ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಹಾದಿ ಮೇಲೆ ಬರುವಾಗ ಎಂತಾದರೂ ಜೀವಾದಿ ಅಡ್ಡ ಬಂದಿರಬಹುದಾ? ಅಥವಾ ಬೇರೆ… ಏನಾದರೂ? ಕೈ ಕಾಲು ನಡುಕ ಬಂದಿತು. “ಅಬಾ, ಇವ್ರ್ ಯಾವ್ ಬದಿಗ್ ಹೋಯಿ‌ರ್? ಗಂಡ್ಸಿನ್ ಪತ್ತಿ ಇಲ್ಯಲೆ ಮರೆತಿ” “ರಾಗು ಇಲ್ಲೇ ಮಕ್ಕಿ ಮನಿಗ್ ಹ್ವಾಯಿ ಬತ್ತಿ ಅಂದ್ ಆಗಳೇ ಹೋಯಿದ ಕಾಣ್” ಮಿಣ್ಕು ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಹೇಳಿದಾಗ “ಹಾ ಸಮಾ ಆಯ್ತ್. ಪಂಚೇತಿ ಮಾಡೂಕ್ ಹ್ವಾರೋ ಏನೋ. ನಂಗೊಬ್ಳಿಗೇ ಬೇಕಾಯಿತ್ ಕಾಣ್ ಎಲ್ಲಾ ರಗ್ಳಿ” ಹರಿಹಾಯ್ದು, “ಮರ್ರೇ, ಮನಿ ಬದಿಗ್ ಬನಿ ಬೇಗ” ಎಂದು ಗಂಡನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಮೀವರಿ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟಳು.

ವಸಂತಿಯ ದೋಸ್ತಿಗಳಾದ ಕಸ್ತೂರಿ, ಸುಮತಿ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬೆಳಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬರಾಕಿಂದ ಬಂದವರೇ ತುಳಸಿಕಟ್ಟೆಗೆ ದೀಪ ಇಟ್ಟು ಕೈ ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದ ವಸಂತಿಯನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡೇ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಹೋದರು. “ವಸಂತ್ಯಾ, ಇದ್ ಒಂಚೂರ್ ಕಾಣ್ ಮರೆತಿ. ಈಗೆಂತ ಮಾಡುದ್ ನಾವ್ ಹೇಳ್… ಹೆದರ್ಕಬೇಡ ನೀನ್. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಇತ್ತ್” ಎಂದೇನೋ ತೊದಲುತ್ತ ಕಸ್ತೂರಿ ವಾಟ್ಸಪ್ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿದ್ದೇ ಕಣ್ಣು ಕತ್ತಲೆ ಕಟ್ಟಿ ನೆಲಕ್ಕುರುಳಿ ಚಾರಟೆಯ ಹಾಗೆ ಮುದುರಿಕೊಂಡಳು ವಸಂತಿ. ಅವಳ ಇಷ್ಟು ದಿನಗಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಭಯಾನಕ ದೃಶ್ಯಗಳಾಗಿದ್ದವು ಅವು! ಒಂದು ಪಟದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಮೂರು ಜನ ಅಪರಿಚಿತರು ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಮ್ಯಾಳೆ ದಡಿ ತಿಪ್ಪಿದ ಕೋಳಿಯ ಹಾಗೆ ಅಡಿ ಮೇಲಾಗಿ ಹಿಡಿದು ನೇತಾಡಿಸಿ ಕಲ್ಲು ಕ್ವಾರೆಯೊಂದರ ಹತ್ತಿರ ಎಳೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರು! ಇನ್ನೊಂದರಲ್ಲಿ ಮುರಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಡಿಯಾಗಿ ಸೌಮ್ಯ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. ಮೈಮೇಲಿದ್ದ ಹಸಿರು ಚೂಡಿದಾರ ಚಪ್ಪಾನ್ ಚೂರಾಗಿತ್ತು! “ಅಯ್ಯೋ ದೇವ್ರೇ” ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿ ದಡ್ಡ ಬಿದ್ದ ವಸಂತಿಗೆ ಇತ್ತಿನ ವಶವೇ ಹೋಯಿತು. ಊರು ಮನೆಯ ಒಂದು ವಾಟ್ಸಪ್ ಗ್ರೂಪಲ್ಲಿ ಈ ಪಟಗಳನ್ನು ಯಾರೋ ಹಾಕಿದದರಂತೆ. ಕಂಡವಳೇ ಕಸ್ತೂರಿ ಎದ್ದು ಬಿದ್ದು ಸುಮತಿಯನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಓಡಿ ಬಂದಿದ್ದಳು. ವಿಷಯ ತಿಳಿದ ಮಿಣ್ಕು ಎದೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡು ಗೋಳಾಡುವುದಕ್ಕೂ ರಾಗು ಮಕ್ಕಿಮನೆಯಿಂದ ಬರುವುದಕ್ಕೂ ಸರಿಯಾಯಿತು.

ವಸಂತಿಗೆ ನೀರು ಕೊಟ್ಟು ಉಪಚರಿಸಿ ಏಳಿಸಿ ಕೂರಿಸಿದ ಕಸ್ತೂರಿ, ಸುಮತಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಿಂತರು. “ವಸಂತ್ಯಾ, ಮೊದಾಲ್ ಹೆಣ್ಣಿನ್ ಹುಡುಕ್ವ, ಎಂತ ಆಯಿತಂದ್ ಕಾಂಬ. ನಾವೇ ಮರ್ಕ್ತ ಕೂತ್ರೆ ಹೆಣ್ಣಿಗ್ ಯಾರ್ ಗತಿ” ಕಸ್ತೂರಿಯ ಮಾತು ಕೇಳಿದ್ದೇ ಸ್ಟ್ರಿಂಗಿನಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಂತಳು ವಸಂತಿ. ತಲೆಕೂದಲನ್ನು ಗಂಟು ಹಾಕಿಕೊಂಡು “ನ್ಯಡಿನಿ ಹ್ವಾಪ” ಎಂದು ನಿರ್ಧಾರದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಲಿಪ್ತವಾಗಿ ಹೇಳಿ ಮೆಟ್ಟ್ ಮೆಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ರಾಗುವಿನ ತಮ್ಮ ಜಗ್ಗ ತನ್ನ ದೋಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ. ಹತ್ತಿರದ ಮನೆಯ ಬೆಳ್ಳಿಬಾಯಿಯನ್ನು ಮಿಣ್ಕುಗೆ ಜೊತೆ ಮಾಡಿ ಬ್ಯಾಟರಿ, ಸೂಡಿ, ದೊಣ್ಣೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಹಾಡಿಯ ಒಳದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲುಕ್ವಾರೆಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಹೊರಟರು.

*****

ಬೆಳಗಿನ ಜಾಮ ಆಗುವಾಗ ಸೌಮ್ಯ, ಡಾಕ್ಟರ್ ಲತಕ್ಕನ ‘ಆರೋಗ್ಯ’ ನರ್ಸಿಂಗ್ ಹೋಮಿನ ಐಸಿಯುನಲ್ಲಿದ್ದಳು. ಫಸ್ಟ್ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕುಂದಾಪುರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಜವಳಿ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮಕ್ಕಳು ಹೋಟೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ತಿಂದುಕೊಂಡು ಕ್ಲಿಪ್ಪು, ಬಳೆ ಖರೀದಿಸಲು ಬಳೆಯಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದವಂತೆ. ಆಮೇಲೆ ಬಿಲ್ಲಾಡಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಎರಡು ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಗ್ವಾಯ್ ಹಕ್ಲಿಗೆ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟಿದ್ದವು. ಹಾಡಿಯ ಮಧ್ಯೆ ನಿರ್ಜನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ಎರಡು ಬೈಕ್‌ಗಳು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಬಂದವಂತೆ. ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ನಾಲ್ಕು ಜನರಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಹುಡುಗರು ಪರಿಚಿತರೇ. ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಒಂದೇ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವವರು. ಆದರೆ ಈ ಹೆಣ್ಣುಗಳು ಮಾತ್ರ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ರೌಡಿಗಳ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಅವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಸೌಮ್ಯನಿಗಾಗಲಿ; ಅರ್ಪಿತ, ಅಮೃತನಿಗಾಗಲಿ ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಗಂಡುಗಳು “ಹಾಂಕಾರ ಈ ಹೆಣ್ಗಗಳಿಗೆ” ಎನ್ನತ್ತ ಹಿಂದಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಸುಮಾರು ಸಲ ಟಾಂಟ್ ಕೊಟ್ಟದ್ದೂ ಇತ್ತಂತೆ. ಅದಲ್ಲದೆ ಡಬಲ್ ಮೀನಿಂಗ್ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಆವತ್ತು ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿ ಬಂದು ಸೌಮ್ಯನನ್ನು ಪಟ್ಟ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹಿಂದುಗಡೆಯೇ ಬಂದ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೊರಟೇಹೋದವು! ಒಟ್ಟು ಐದು ಜನರಿದ್ದರು. ಅರ್ಪಿತಾ, ಅಮೃತಾನಿಗೆ ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿಸಿ ಮೊಬೈಲ್ ಕಸಿದುಕೊಂಡು “ಯಾರಿಗಾರೂ ಹೇಳ್ರೆ ಜಾಗ್ರತಿ ಕಂಡ್ಕಣಿ, ಕೊಂದೇ ಹಾಕ್ತೋ ನಿಮ್ಮನ್ನ” ಎಂದು ಒರಲಿ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟವಂತೆ. ಅರ್ಪಿತಾ, ಅಮೃತಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಹೆದರಿ ಮುಸುಕೆಳೆದು ಮಲಗಿದ್ದಾವೆ ಎಂಬ ವಿವರಗಳನ್ನು ಕಸ್ತೂರಿ ತಿಳಿಸಿದ್ದಳು. ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ತಿರುಗಿದ ವಸಂತಿಯ ಕಡೆಯವರಿಗೆ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಕಲ್ಲುಕ್ವಾರೆಯಲ್ಲಿ ತಲೆಯಡಿಯಾಗಿ ಬಿದ್ದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸೌಮ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಳು!  ಹಾಯ್ಗುಳಿಯ ದಯೆ ಎಂಬಂತೆ ಅವಳು ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮೈ ತುಂಬಾ ಕಂಡ ಕಂಡಲ್ಲಿ ಗಾಯ, ರಕ್ತ, ಹರಿದು ಚೂರಾದ ಬಟ್ಟೆ ಆಗಿರಬಹುದಾದ ಅನಾಹುತವನ್ನು ಸಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕಂಡದ್ದೇ, ಅತ್ತು ಕಂಗಾಲಾಗಿ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದ ವಸಂತಿಯನ್ನು ಮತ್ತು ಪ್ರಜ್ಞೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಸೌಮ್ಯನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ವಾಹನದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಲತಕ್ಕನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದರು.

ಹೌದು, ಸ್ಮಶಾನಮೌನ! ಕೋಳಿಮರಿಯನ್ನು ರಣಹದ್ದು ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಕುಕ್ಕಿ ಅರೆ ಜೀವ ಮಾಡಿ ಬಿಸಾಕಿದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದಾವೆ ಶನಿಗಳು “ನನ್ನ್ ಮಗ್ಳ್ ಬದ್ಕಿದಾಳ್. ನಂಗಷ್ಟೇ ಸಾಕ್. ದೇವ್ರೇ, ಹಾಯ್ಗುಳಿಯೇ ನಮ್ ಕೈ ಬಿಡ್ ಬ್ಯಾಡ” ಕನವರಿಸಿದ ವಸಂತಿಯ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ಬಳಬಳನೆ ನೀರು ಉದುರಿತು. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ಯೋಚಿಸಲು ಹೋದರೆ ಅವಳ ಮೈ ನಡುಗಿ ಜೀವದಲ್ಲಿ ಜೀವ ನಿಲ್ಲದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕೊಂದೇ ಹಾಕಿ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಏನು ಗತಿಯಿತ್ತು! ಮದುವೆಯಾಗಿ ಏಳೆಂಟು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದರೂ ಮಕ್ಕಳಾಗದೇ ಕಡೆಗೆ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ದೈವ ದೇವರಿಗೆಲ್ಲ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹಾಯ್ಗುಳಿಗೆ ಕೋಲ ಸೇವೆ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಳು. ಈಚೆಯಿಂದ ವಸಂತಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಲತಕ್ಕನ ಹತ್ತಿರ ಬಿಡದೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ಮದ್ದು ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಬಸುರು ನಿಂತು ಸೌಮ್ಯ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೋ ಹೆರಿಗೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸಿ ಆಗಷ್ಟೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಎಳೆಮಗುವನ್ನು ತಾಯಿಯ ಕೈಗೆ ಹಾಕಿದ್ದರೂ ತನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮಗುವಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿ ಕೊರಗುತ್ತಿದ್ದುದೆಂದರೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ತನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ, ಮೊಮ್ಮಗುವಿಗೆ ಆರೈಣಿಕೆ ಮಾಡುವ ಭಾಗ್ಯವನ್ನು ಕೊಡು ದೇವರೇ ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಅವಳ ದಿನನಿತ್ಯದ ಕಸುಬಾಗಿತ್ತು. ಕಡೆಗೂ ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಯ ದರ್ಖಾಸು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಗೆಯ ಹೊನಲು. ಮಗು ಹುಟ್ಟುವಾಗ ಗುಂಡು ಗುಂಡಾಗಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ಹಾಗೆಯೇ, ಮೈ ಕೈ ತುಂಬಿಕೊಂಡ ಮುದ್ದು ಹೆಣ್ಣು. ಎಂಥಾ ಕೊಂಗಾಟ ಮಾಡಿ ಸಾಂಕಿದ್ ಹೆಣ್ಣಿನ…! ತನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ ಆ ಪ್ರೇತಗಳನ್ನು ಕೊಂದು ಹುಗಿಯುವಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು ಬಂದು ರಕ್ತ ಕುದಿಯುತ್ತದೆ ವಸಂತಿಗೆ. ಮೂರು ದಿನಗಳಿಂದ ಅರೆಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ನಿದ್ದೆ ಬಂದಿಲ್ಲ, ಒಂದು ಅಗುಳು ಕೂಳೂ ಹೊಟ್ಟೆ ಸೇರಿಲ್ಲ. ರಾಗುವಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ಬೇರೆಯಲ್ಲ. ಪಾಪದ ಜನ ಅವನು. ಇಡೀ ದಿನ ಸೈಕಲ್ ಶಾಪಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು; ರಾತ್ರಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಮಿಂದು ಕೈ ಮುಗಿದುಕೊಂಡು ತುಳಸಿಕಟ್ಟೆಗೆ ಸುತ್ತು ಬರುವುದು. ಊಟ ಮಾಡಿ ಮಗಳಲ್ಲಿ, ಮನೆ ಮಂದಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುವುದು. ಒಂತರ ಸಾಧು ಪ್ರಾಣಿ. “ಹೌದ್, ನಮ್ಮಂತಾ ಪಾಪದವ್ರಿಗೇ ಹೀಂಗಾಪ್ದ್” ವಸಂತಿ ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ ಅಳತೊಡಗಿದಳು.

ಐದು ದಿನ ಐಸಿಯುನಲ್ಲಿದ್ದ ಸೌಮ್ಯನನ್ನು ವಾರ್ಡಿಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡಿಸಿದರೆ ಅಮ್ಮನನ್ನು ನೋವಿನಿಂದ ದೃಷ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ‘ಸೂ’ ಅಂತ ಒಂದು ಮಾತೂ ಆಡಿರಲಿಲ್ಲ ಹೆಣ್ಣು. ವಸಂತಿಗಂತೂ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಾಕಿದಂತಾಯಿತು. ಕಿಚ್ಚಿನ ಕೊಳ್ಳಿಯನ್ನು ಯಾರೋ ಎದೆಗೆ ನುರಿದಂತೆನಿಸಿ ಕೈಕಾಲು ಬಿಟ್ಟು ಕಂಗಾಲಾಗಿದ್ದಳು. ಡಾಕ್ಟರ್ ಲತಕ್ಕ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಹೊರಗೆ ಕಳಿಸಿ ಸೌಮ್ಯನಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತು ಮಾತಾಡಿ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಹಾಗೇ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಕೌನ್ಸೆಲಿಂಗ್ ಮಾಡಿ “ಆಪ್ದ್ ಆಯ್ತ್, ಕಸ ಗುಡ್ಸಿ ಬಿಸಾಕ್ದಂಗೆ ಎಲ್ಲ ಗುಡ್ಸಿ ಹಾಕಿ ಇನ್ನ್ ಮುಂದಿನ್ ಆಲೋಚ್ನಿ ಮಾಡಿ. ಹೆಣ್ಣಿನ್ ಮಾತ್ರ ಲಾಯ್ಕ್ ಮಾಡಿ ಕಂಡ್ಕಣಿ” ಅಂದಿದ್ದರು.

ಹನ್ನೆರಡು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಮರಳಿ ಬಂದಾಗ ಲತಕ್ಕ ಹೇಳಿದಂತೆ ಹೊಸ ಬದುಕು ಶುರುವಾಯಿತು. ಸೌಮ್ಯಳಿಗೆ ನಿಶ್ಯಕ್ತಿ, ಜ್ವರವಿತ್ತು. ಅದಲ್ಲದೆ ಅವಳು ಯಾರಲ್ಲೂ ಒಂದಕ್ಷರವೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನು ಹೇಳಿದರೂ, ಕೇಳಿದರೂ ಒಂದೋ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಅಥವಾ ಮನೆಯ ಜಂತಿ ಕಾಣುತ್ತ ಸುಮ್ಮನಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಶಾಕ್ ಆಗಿದೆ ಅವಳಿಗೆ, ಕ್ರಮೇಣ ಸರಿಯಾತ್ತ್ ಅಂದಿದ್ದರು ಲತಕ್ಕ. ಹೊತ್ತು ಕಂತುವುದನ್ನೇ ಕಾದು ಕೂತು ಮಿಣ್ಕು ಸಾಸ್ಮೆ, ಉಪ್ಪು, ಬೆಳ್ಳುಳ್ಳಿ ಸಿಪ್ಪೆ, ಈರುಳ್ಳಿ ಸಿಪ್ಪೆ, ಒಣಮೆಣಸಿನ ಚೊಟ್ಟು, ಎಲ್ಲ ಒಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮೊಮ್ಮಗಳಿಗೆ ಸುಳಿದು ಒಲೆಗೆ ಹಾಕಿ ಚಟಪಟಗುಟ್ಟಿಸಿ ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕೆಲವೊಂದು ದಿನ “ಸ್ವಾಮಿ ದೃಷ್ಟಿ, ಭೂಮಿ ದೃಷ್ಟಿ ತಾಯಿದೃಷ್ಟಿ ತಂದೆ ದೃಷ್ಟಿ” ಎಂದು ಮಣಮಣಿಸುತ್ತ “ಕಂಡೋರ್ ಕಣ್ಣ್ ಹೊಟ್ಟಿ ಸೀರಿ ಹ್ವಾಯ್ಲಿ” ಎಂದು ಕತ್ತಿಯನ್ನು ಒಲೆಗೆ ಹಾಕಿ ಕಾಯಿಸಿ ಸೌಮ್ಯಳಿಗೆ ಸುಳಿದು ಮನೆ ಹಿಂದಿನ ಹಾಲೆ ಮರಕ್ಕೆ ಕುಮಿದು ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ರಾಗು ಸೈಕಲ್ ಶಾಪಿನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿಯೂ ನೋಡದೆ ಮಗಳ ತಲೆದಸಿ ಕುಳಿತು ಹಗಲೂ ರಾತ್ರಿ ಕಾದು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ವಸಂತಿಯಂತೂ ತನ್ನ ಜೀವವನ್ನೇ ಧಾರೆಯೆರೆದು ಕೊಡುವಂತೆ ಮಗಳ ಸೇವೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ತುತ್ತು ತಿನ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಬಂದ ದಿನವೇ ಮೈದುನ ಜಗ್ಗ ಹೇಳಿದ್ದ. “ನೀವೆಂತ ತಲೆಬಿಸಿ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ ಅತ್ತಿಗಿ. ಕೆಲಾವ್ ಜನಗಳ್ ಇರ್ತೊ; ಯಾರಾರೂ ಸತ್ರೆ ಲಾಯ್ಕ್ ಮಾಡಿ ವಾಟ್ಸಪ್ಪಂಗೆಲ್ಲ ಶ್ರದ್ದಾಂಜಲಿ ಬರ್ದ್ ಹಾಕ್ತೋ.. ಅದೇ, ಜೀವದಂಗಿಪತ್ತಿಗೆ ಕಣ್ಣಿಗ್ ಕೈ ಹಾಕ್ದಂಗ್ ಮಾತಾಡಿ ಗ್ವಾಂಕಿ ಒತ್ತುಕೇ ಬತ್ತೋ. ಅಂತಾ ಶನಿಗಳ್ ಬಂದ್ರೆ ಒಂದ್ ಹಿಡಿಕಟ್ಟ್ ತಕಂಡ್ ಓಡ್ಸಿನಿ” ಜಗ್ಗನಿಗೆ ಬೇಜಾರಾಗಿತ್ತು. “ಹೆಣ್ಗಳ್ ಅಷ್ಟಪ ಪ್ಯಾಸನ್ ಮಾಡ್ಕ ತಿರ್ಗಿರೆ ಮತ್ತೆಂತ ಆತ್ತ್” ಮೇಲ್ಮನಿ ಲಲಿತಕ್ಕ ಬಾಯಿಗೆ

ಬಂದದ್ದೆಲ್ಲ ಹೇಳುತ್ತಾಳಂತೆ. ಹಂಚಿನ್ ಮನಿ ಲಚ್ಚಣ್ಣ “ಸ್ವಲೂಪ ಕೊಂಯ್ಸಣಿಯಾ ಆ ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಗೆ: ಈಗ ಸಮಾ ಆಯ್ತ್” ಅಂತ ನಗಾಡಿದ್ದಂತೂ ಜಗ್ಗನ ಕಿವಿ ಮೇಲೇ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. “ತಾಯಂತೆ ಕರು, ನೂಲಂತೆ ಸೀರೆ… ಅಬ್ಬಿ ಸಮಾ ಇರ್ಕ್ ಮೊದಾಲ್: ಬೆಳ್ಗಾಯ್ ಮುಂಚಿ ಹ್ವಾರೆ ಊರೆಲ್ಲಾ ತಿರ್ಕ ಬಯ್ಯಾಪತಿಗ್ ಮನಿಗ್ ಬತ್ತಾಳಲೇ ಆ ವಸಂತಿ… ಹಾಂಗಿಪ್ಪತ್ತಿಗೆ” ಸಿಂಗಾರಿ ಸೆಡ್ತಿ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸೋ ಅಂತ ಸೋಬಾನೆ ಕೊಡುವ ಕೆಲ ಹೆಂಗಸರು! ಇದೆಲ್ಲಾ ಕೇಳುತ್ತ ಮೀಸೆಯ ಮರೆಯಲ್ಲೇ ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚಿನ ನಗೆ ನಗುವ ನರಸತ್ತ ಗಂಡಸರು. ಜಗ್ಗನಿಗೆ ತಲೆ ಗಿಮಿಗುಡುತ್ತಿತ್ತು. ರಾಗಣ್ಣನಿಗೆ ಗೂರುಬ್ಬಸ, ಮಿಣ್ಕು ಮಾಯಿಗೆ ಯಡಿತಿಲ್ಲೆ, ವಸಂತಿ ಅತ್ತಿಗಿಗೆ ಪುರೊತ್ತಿಲ್ಲೆ ಅಂತ ತಾನು ಸೊಸೈಟಿ, ಬ್ಯಾಂಕ್ ಎಲ್ಲ ಓಡಾಡಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಡುವುದನ್ನು ಕಂಡ್ಕಂಡ್ ವಸಂತಿ ಅತ್ತಿಗಿಗು ತನಗು ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟವರಲ್ವಾ ಈ ಹಪ್ಪಿಡಿದ ಜನಗಳು? ವಾಣಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಹೆಣ್ಣಾದ್ದರಿಂದ ತನ್ನ ಸಂಸಾರ ಹಾಳು ಧೂಳಾಗದೆ ಉಳಿಯಿತು. ಇನ್ನು ರಾಗಣ್ಣನಂತೂ ದನದ ಹಾಗಿನವ.

ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಬಂದ ಮೂರನೇ ದಿನಕ್ಕೆ ಎಂದೂ ಇಲ್ಲದವಳು ಜಡ್ಡಿನ್‌ ಗ್ಯದ್ದಿ ಮಾಲತಿ ಬಂದು “ಆಗಳಿಕ್ಕೆ ಒಂದ್ ಸೇರ್ ಹೊರೊಳಿ ಬೀಜ ತಕಂಡಿನಲೆ, ಅದ್ ಕೊಡೂಕ್ ಬಂದೆ” ಎಂದು ವಂಯಾರ ಮಾಡಿದಾಗಲೇ ವಸಂತಿಗೆ ಅಂದಾಜಾಯಿತು “ಪಾಪ, ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣ್ ಹ್ಯಾಂಗಿತ್ ಈಗ.. ಹೀಂಗೆಲ್ಲ ಆಯ್ ಹೋಯ್ತಲೆ ಮರೆತಿ ವಸಂತ್ಯಾ. ನಮ್ ವೈರಿಗು ಬಪ್ಕಾಗ ಕಾಣ್ ಇಂತಾ ಬಂಗು. ಅಲ್ಲಾ, ಆ ನಾಯಿಗ್ ಹುಟ್ದವ್ ಹೀಂಗ್ ಹಾಳ್ ಮಾಡುದನಾ ಹೆಣ್ಣಿನ? ಶೀಲವೇ ತೆಗ್ದ್ ಬಿಟ್ವಲೆ ಮರೆತಿ, ಹೇಳೂದ್ ಹೊರ್ತು ಇನ್ನ್ ಮದಿ ಮನ್ಕಾಲ ಎಲ್ಲ ಆಪ್ದಾರೂ ಹ್ಯಾಂಗೆ ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ, ದಂಡು ಆಯ್ತ್ ಮರೆತಿ ಹೆಣ್ಣಿನ್ ಜೀವ್ನ” ಎಂದೆಲ್ಲ ಹರ್ಮಾಯ್ಕ ಮಾಡುದಕ್ಕು ಎಲ್ಲಿತ್ತೇನೋ ವಸಂತಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಏರಿ “ಅದೆಲ್ಲ ನಾವ್ ಕಂಡ್ಕಂತೊ ಮರ್ರೇ, ನಿಮ್ಮ ಗಂಡಿಗೇನ್ ನಮ್ಮ ಹೆಣ್ಣಿನ್ ಕೊಡುದಿಲ್ಲೆ. ಈಗ ಹ್ವಾತ್ರ್ಯಾ ಇಲ್ಲಿಂದ; ಅಲ ನಾನೇ ಹಾದಿ ತೋರ್ಸುದಾ” ಎಂದು ಅಬ್ಬರಿಸಿದ್ದಳು. ಮಾಲತಿ ಎಂಜಲು ನುಂಗುತ್ತ ತಲೆ ಅಡಿಗೆ ಹಾಕಿ ಹೊರಗೆ ದಾಟಿಕೊಂಡೊಡನೆಯೇ ಡಬ್ಬ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿ ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅತ್ತಿದ್ದಳು ವಸಂತಿ. ಇಂತಹ ಹತ್ತಾರು ಬಾಣಗಳು ಬಂದು ಬಂದು ನಾಟಿದರೂ ಮನೆಮಂದಿಯೆಲ್ಲ ಸೇರಿಯೇ ಎದೆಯೊಡ್ಡಿದ್ದರಿಂದ ಹೇಗೋ ಉಸಿರು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬದುಕುವುದಕ್ಕಾಯಿತು.

ಒಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಪೋಲೀಸ್ ಕಂಪ್ಲೇಂಟ್, ಅದರ ಹಿಂದು ಮುಂದಿನ ವಿಚಾರಗಳ ತಲೆಬಿಸಿ, ಹತ್ತಾರು ಕಿರಿಕಿರಿಗಳು,  ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಹೇಳಲಾಗದ ಹೆದರಿಕೆ. ಪೊಲೀಸರು ಆ ಶನಿಗಳನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಸಮಾ ಬಿಟ್ಟಿದಾರಂತೆ. ಈ ದ್ವೇಷ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಇನ್ನೂ ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿದರೇನು ಗತಿ ಅಂತ ವಸಂತಿಗೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಜೀವ ಅದುರಿ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು. ಸೌಮ್ಯನನ್ನು ಕಂಡರಂತೂ ಕರುಳು ಸುಡುತ್ತಿತ್ತು. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಬೆಕ್ಕು ಕಾಳಿಯನ್ನು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನೇವರಿಸುವುದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಯಾರಲ್ಲೂ ಒಂದು ಶಬ್ದವೂ ಮಾತಾಡದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಮಲಗಿರುತ್ತಿತ್ತು ಹೆಣ್ಣು. ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಾಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಮುಚ್ಚಾಕಿಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು! ತನಗೂ ಈ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬ ನಿರ್ಲಿಪ್ತ ಮುಖ ಭಾವ!

ರಾತ್ರಿಯಾದೊಡನೆ ದೈವ ದೇವರಿಗೆ, ತುಳಸಿ ಕಟ್ಟೆಗೆ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಕೈ ಮುಗಿದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ಗಟ್ಟಿಮಾಡಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು ವಸಂತಿ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಹಾಡಿಯ ಮರ ಗಿಡ ಪೊದೆಗಳ ಕಡೆಗೆ, ದೂರದ ಬೆಟ್ಟಗುಡ್ಡಗಳ ಕಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಬೊಗ್ರ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಬೊಗಳುವಾಗ ಭಯವಾಗಿ ಸೌಮ್ಯನನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಸಮಾಧಾನವೆಂದರೆ ಜಗ್ಗ ರಾತ್ರಿ ಊಟ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿ ಮನೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ. ಬೊಗ್ರನಂತೂ ಭಾರೀ ಜೋರಿನ ನಾಯಿ. ಕಳ್ಳರೋ, ಕೇಡಿಗಳೋ ಮನೆಯ ಸಮೀಪ ಸುಳಿದರೆ ಅವರ ಮೇಲೆ ಹಾರಿ ಸಿಗಿದು ಹಾಕಿದರೂ ಹಾಕಿತೇ. ಸಣ್ಣಂದಿನಿಂದಲೂ ಹಾಗೇ ಅದು; ರೋಷ ಎಂದರೆ ಅಂತಿಂತಾದ್ದಲ್ಲ!

*****

      ಆ ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮುಂಚೆ ಸೀತಕ್ಕ ಬಂದಳು. ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಸಲವಾದರೂ ಗ್ವಾಯ್ ಹಕ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಹೋಗುವವಳು. “ವಸಂತ್ಯಾ ಕೈ ಕಾಲ್ ಎಲ್ಲ ಒನ್ನಮೂನಿ ಮಣ್ಣ್ ಬಲ್ಯಾ, ತೊಳೂಕ್ ಚಿಮ್ಣೆಣ್ಣಿ ಕೊಡ್ ಕಾಂಬ” ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಕೇಳಿದವಳಿಗೆ “ಚಿಮ್ಣೆಣ್ಣಿ ಎಲ್ಲ್ ಹೊಲ್ದಂಗಿತ್ತ್?  ಸಾಕ್ ನಿನ್ನ್ ಹೊಯ್ಮಾಲಿ, ಅಲ್ಲೆ ತೆಂಗಿನ್‌ಕಟ್ಯಂಗೆ ನೀರಿತ್ತ್, ತೊಳ್ಕ ಬಾ” ವಸಂತಿ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು. ಸಣ್ಣಂದಿನಿಂದಲೂ ಸೀತಕ್ಕನನ್ನು ಕಂಡ ನೆನಪಿದೆ ಅವಳಿಗೆ. ಸೀಮೆಎಣ್ಣೆ ಹಾಕಿ ಕೈಕಾಲು ತೊಳೆಯುವ ಚಟದವಳು… ಎಷ್ಟು ತೊಳೆದರೂ ಚೊಕ್ಕವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಗೊಣಗುವವಳು! ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕೈ ಕಾಲು ತೊಳೆಯುತ್ತ ಎಲ್ಲರ ಅಪಹಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ವಸ್ತುವಾದವಳು! ಮದುವೆಯಾಗಿ ಗಂಡನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವವರೆಗೂ ಬಂಗಾರದಂತಾ ಹೆಣ್ಣಂತೆ. ಕಡೆಗೆ ಎಂತ ಆಯಿತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅಂಡೆಪಿರ್ಕಿಯ ಹಾಗೆ ಊರೂರು ತಿರುಗಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳಂತೆ.

“ಗಂಡ ಅಂಬವ್ನ ಅನಾಚಾರ ಕಂಡ್ ಹೀಂಗಾದಾಳಂಬ್ರ್”

“ಆ ಗಂಡ ಗಣ್ಸೇ ಅಲ್ಲ. ಇವ್ಳನ್ನೇ ಕಂಡ್ ಕಂಡವ್ರಿಗೆ ಮಾರೂಕ್ ಹೋಯಿದ್ನಂಬ್ರಲೇ”

“ಅಯ್ಯೋ ಎಂತದೂ ಅಲ್ಲ, ಕೈ ಹಿಡ್ದ್ ಗಂಡಂಗೇ ಹತ್ರ ಬಪ್ಕೆ ಬಿಡ್ಲಿಲ್ಲೆ ಇವ್ಳ್… ದಿಂಡೆ, ಹತ್ತ ಕಲಿ ಹಿಡ್ದ್ ಹೆಣ್ಣ್”

ಸೀತಕ್ಕನ ಬಗ್ಗೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರು ಒಂದೊಂದು ಬಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಸೀತಕ್ಕನಂತೂ ಇದ್ಯಾವುದರ ಗೋಜೇ ಇಲ್ಲದೆ ಊರು ಮನೆ ಸುತ್ತುತ್ತ ಯಾರಾದರೂ ಕರೆದು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು ತಿಂದು, ಅವರ ಮನೆಯ ಚೂರುಪಾರು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು ನಾಲ್ಕು ಮಾತಾಡಿಕೊಂದು ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಿಂತಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲದೆ ದಿನ ಬೆಳಗಾದರೆ ಕಾಲಿಗೆ ಚಕ್ರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಅಲೆಯುವುದೇ ಆಗಿತ್ತು ಅವಳಿಗೆ. ಮಿಣ್ಕು ಹಾಂಡ್ತಿಗಂತೂ ಸೀತ ಎಂದರೆ ಆಯ್ತು,  ಭಾರೀ ವಿಶ್ವಾಸ. ಗ್ವಾಯ್‌ ಹಕ್ಲಿಗೆ ಅವಳು ಬಂದಾಗೆಲ್ಲ ನಡುರಾತ್ರಿಯವರೆಗೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಾ ಕಾಲು ನೀಡಿ ಕೂತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೇ ತಿಳಿದಿರುವ ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡ ಗುಟ್ಟಿದೆ ಎಂದು ವಸಂತಿಗೆ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಬ್ಬೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದರೆ “ಅದೆಲ್ಲ ನಿಂಗೆಂತಕೆ ನಮ್ಮ್ ನಮ್ ವಿಶ್ಯ” ಎನ್ನುತ್ತ “ಹಾಂಗೆಂತ ಇಲ್ಲೆ ವಸಂತ್ಯಾ, ಆ ಮರ್ಲ್ ಹೆಣ್ಣಿನ್ ಹತ್ರ ಗುಟ್ಟಾ ಮಣ್ಣಾ? ಊರ್ಮನಿಯವ್ಳ್ ಅಲ್ದಾ, ಕಷ್ಟ ಸುಕು ಮಾತಾಡುದಪ” ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಮೀನುಸಾರು, ಮಣ್ಕನ್ ಉಂಡೆ ಬಟ್ಟಲಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಂದು ಸೀತಕ್ಕನನ್ನು ಹುಡುಕಿದರೆ ಅವಳೆಲ್ಲಿದ್ದಳು? ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣು ಮಲಗಿದ ಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗಿ ಮಂಚದ ಅಡಿಯಿದ್ದ ಚನ್ನೆಮಣೆಯನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಕಾಲು ನೀಡಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು!  “ಮಗಾ, ಸೌಮ್ಯಾ, ಮನ್ಕಂಡದ್ ಎಂತಕೆ ಹೆಣೇ, ಬಾ ಚನ್ನಿಮಣಿ ಆಡ್ವ” ಅನುನಯಿಸಿ ಕರೆಯುತ್ತ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹಂಗಾರ್ ಮರದ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಗುಳಿಗೆ ನಾಲ್ಕರಂತೆ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಕ್ಕಳೆಂದರೆ ಸೀತಕ್ಕಂಗೆ ಭಾರೀ ಪ್ರೀತಿ. ಒಂದೊಂದು ಸಲ ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ “ನಂಗೊಂದ್ ಮಗೀನ್ ಋಣ ಇಲ್ಲೆ ಮರೇತಿ. ಮರ ಹುಟ್ಟಿ ಮರ ಸತ್ತಂಗೇ ಸೈ ನನ್ ಜಲ್ಮ” ಎನ್ನುತ್ತ ಅದನ್ನು ಮುಗಿಸುವ ಮುಂಚೆಯೇ ಮತ್ತೊಂದು ಮಾತಿನೆಳೆ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಕಿಟಕಿಟನೆ ನಗುತ್ತಿದ್ದಳು.

“ಅಯ್ಯೋ ಸೀತಕ್ಕ, ಸುಮ್ನಾಯ್ಕೋ ಮರೆತಿ, ಸೌಮ್ಯ ಹೆಣ್ಣಿಗ್ ಹುಷಾರಿಲ್ಲೆ…ಅದನ್ನ್ ಆಡೂಕ್ ಕರೀಬೇಡ ನೀನ್, ತಿಂಡಿ ತಿನ್ಲಕ್ಕ್ ಬಾ” ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಅವಳೆದುರಿಗೆ ಇಟ್ಟು ಅಡುಗೆಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗಿ ಚಾ ಕಾಸಿಕೊಂಡು ಬಂದರೆ ನೋಡುವುದೆಂತ! ಸೌಮ್ಯ ಮಂಚದಿಂದಿಳಿದು ಚಟ್ಟೆಮಟ್ಟೆ ಹಾಕಿ ಸೀತಕ್ಕನೊಂದಿಗೆ ಚನ್ನೆಮಣೆ ಆಡಲು ಕೂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಎಂತದೋ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ನಗಾಡುತ್ತಿದ್ದರು! ನಗು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಸೀತಕ್ಕ “ಸೌಮ್ಯಾ, ಅಲ್ಲ್ ತೋಡ್ ಬದಿ ಹಂಗಾರ್ ಮರ್ದ್ ಬುಡ್ದಂಗೆ ಮಸ್ತ್ ಚನ್ನಿ ಕೋಡ್ ಬಿದ್ದಿತ್ ಬಲ್ಯಾ..ತಿಂಡಿ ತಿಂದ್ಕ ಹೆಕ್ಕ ಬಪ್ಪ ಆಗ್ದಾ? ಬೀಜ ಮಾಡಿ ಡಬ್ಬಿಯಗ್ ಹಾಕಿ ಬೆಚ್ರೆ ಮುಂದಿಗಾತ್ತ್. ಆ ಸಲ ನಾ ಬಂದಾಗಳಿಕ್ಕೆ ಕೆಂಪ್ ಕೆಂಪ್ ಹೂಗ್ ಸೊರಿತಿತ್ ಕಾಣ್ ಮರ್ದಂಗೆ. ಇಷ್ಟ್ ಬೇಗ ಕೋಡ್ ಬೆಳ್ದಾಯ್ತ್. ಚಾ ಕುಡ್ಕ ಹ್ವಾಪ ಅಕಾ?” ಎಂದಳು. ಹೂಂಗುಡುತ್ತಿದ್ದ ಸೌಮ್ಯ ವಸಂತಿಯ ತಲೆ ಕಂಡವಳೇ “ಅಮಾ, ನಂಗೂ ಚಾ ತಿಂಡಿ ತಕ ಬಾ. ಚನ್ನಿ ಬೀಜ ಹೆಕ್ಕೂಕ್ ಹ್ವಾಯ್ಕ್ ಈಗ ” ಎಂದಾಗ  ವಸಂತಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಕುಯ್ಲ್ ಕಟ್ಟೆ ಕಚ್ಚಿದಂತೆ ಮೈ ಜುಮ್ಮೆಂದಿತು! ನಿಜ, ಸೌಮ್ಯ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ! ” ಓ ದೇವ್ರೇ…. ಎಷ್ಟ್ ದಿನ ಆಯಿತ್ ನನ್ನ್ ಮಗ್ಳ್ ಹೀಂಗ್ ಮಾತಾಡ್ಡೆ, ನಗಾಡ್ದೆ…!” ಎರಡೂ ಕೆನ್ನೆ ಮುಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಗದ್ಗದಿತಳಾದ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕಡಲಾದವು.

(ಕೃತಿ: ಉಮ್ಮಲ್ತಿ ಗುಡಿಯ ಸಾಕ್ಷಿ (ಕಥಾಸಂಕಲನ), ಲೇಖಕರು: ವಿಜಯಶ್ರೀ ಹಾಲಾಡಿ, ಪ್ರಕಾಶಕರು: ಮಳೆಕೋಂಗಿಲ ಪ್ರಕಾಶನ, ಬೆಲೆ:200/-)