ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಐದು ಪೈಸೆಗೆ ಒಂದರಂತೆ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾ ಮಾತ್ರ ‘ಆಣೆಗೊಂದ್ ಮಾಲೆ, ಯಾರಿಗ್ ಬೇಕು ತಗೊಳ್ರಿ, ತಗೊಳ್ರಿ ಆಣೆಗೊಂದ್’ ಎಂದು ವ್ಯಾಪಾರಕ್ಕಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ‘ಅಲಾ ಅವ್ರ್‌ದೆಲ್ಲ ಬರೇ ಐದ್ ಪೈಸಾ. ನಿಂದೇನವ್ವಾ ಒಂದಾಣೆ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಊರಿನವರಿಗೆಲ್ಲ, ‘ಹದಿನೇಳರಿಂದ ಇಪ್ಪತ್ತು ಸೇವಂತಿಗೆ ಹೂ, ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಗಡಿ ನೋಡ್ರಿ, ಎಷ್ಟುದ್ದ ಐತಿ! ಒಂದು ಪೈಸೆ ಹೆಚ್ ಕೊಡ್ಬೇಕೊ ಬೇಡ್ವೋ?’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೇಳಿದವರು ಮಾಲೆಯನ್ನು ಕೊಂಡು, ಹುಡುಗಿ ಬಹಳ ಚುರುಕಿದ್ದಾಳೆಂದು ಶಭಾಸ್‌ಗಿರಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ವ್ಯಾಪಾರಸ್ಥರು, ‘ಈಕಿ ಒಬ್ಬಾಕಿನೇನೊ ಜಾತ್ರಿಗ್ ಗೌರಿ!’ ಎಂದು ಮೂಗುಮುರಿಯುತ್ತಿದ್ದರು.
ಕೀರ್ತಿ ಬೈಂದೂರು ನಿರೂಪಣೆಯ ಜುಲೇಖಾ ಬೇಗಂ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ “ಒಂದು ಜೀವ ಮೂರು ಜನ್ಮ” ಮೂರನೆಯ ಕಂತು
ಸಿನೆಮಾ ನೋಡುವುದು, ನೋಡಿದ್ದನ್ನು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಅಭಿನಯಿಸುವುದು ಒಂದು ಬಗೆಯ ಹವ್ಯಾಸವೇ ಆಗಿಹೋಯಿತು. ಮನೆಜನರಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಊರ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲ ಭೇಷ್ ಎನ್ನತೊಡಗಿದರು. ಆಗೆಲ್ಲ ಬೆಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮನೆ ಕಸ ಗುಡಿಸಿ, ಅಂಗಳ ಸಾರಿಸಿ, ರಂಗೋಲಿ ಇಟ್ಟು, ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ದೇವರಿಗೆ ಕೈಮುಗಿದು, ತಿಂಡಿಗೆ ಪಲ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಪೂಜೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಪೂರೈಸಿಕೊಂಡು ತಿಂಡಿಗೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದ ಗಂಡಸರಿಗೆ ಹೆಂಗಸರು ರೊಟ್ಟಿ ತಟ್ಟಿ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಏಳೆಂಟು ರೊಟ್ಟಿ ತಿಂದರಷ್ಟೇ ಸಮಾಧಾನ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿಯೋ ಏನೋ ಉಪ್ಪಿಟ್ಟು, ಪೂರಿಯಂತಹ ತಿಂಡಿಯೆಲ್ಲ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಸಾಲುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೇನೋ ಸರಿ, ಆದರೆ ನನ್ನ ಬಾಯಿ ಮಾತ್ರ ಚಾಪುಡಿ ಚೆನ್ನಬಸಪ್ಪನವರ ಹೊಟೇಲಿನ ಪುರೇವನ್ನು ಸದಾ ಚಪ್ಪರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
‘ಪುರೇವು’ ಅಂದರೆ ಪೂರಿ. ಹಿಟ್ಟು ಕಲೆಸಿ, ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಾಗ ಬರುವ ಅದರ ವಿಶೇಷ ಘಮ, ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಕೊಡುವ ಪಲ್ಯದ ರುಚಿ ಇದೆಯಲ್ಲಾ, ಆಹಾ! ನಾನಾಗ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಎರಡು ಬಿಲ್ಲಿಗೆ ಯಾವ ಮೋಸವೂ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಚೆನ್ನಬಸಪ್ಪನವರ ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ನನಗಾಗಿ ಪುರೇವು ತರಲು ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ನೇರವಾಗಿ ದೌಡಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದೇ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ. ‘ಭಟ್ಟ ಭಟ್ಟ, ಪುರೆದಾಗ ಪಲ್ಯ ಜಾಸ್ತಿ ಹಾಕ’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವನೋ, ‘ನೀ ಡಾನ್ಸ್ ಮಾಡು ನಾ ಹಾಕ್ತೇನಿ’ ಎಂದು ಎರಡೆರಡು ಸಲ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮನಸ್ಸೂ ಒಲ್ಲೆಯೆನ್ನುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಬಾಯಿ ರುಚಿಯೂ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಗಗ್ರಿಯಂತಹ ನೆರಿಗೆ ಇರುವ ಲಂಗವನ್ನು ಹೊಲಿಸಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದಿ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ರೆಕಾರ್ಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ನೃತ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಾ, ತಿರುತಿರುಗಿ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದೆ. ನೆರಿಗೆಯ ಲಂಗ ಪುಗ್ಗವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊಟೇಲಿಗೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲ, ‘ಏ ನೋಡ್ರೋ, ಈರಪ್ಪನೋರ್ ಮಗಳು. ನೋಡ್ರೋ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಇಷ್ಟಕ್ಕೇ ಮುಗಿಯಿತು ಅಂತ ಭಾವಿಸಿದಿರಾ! ಊರಲ್ಲಿ ರಾಜಾ ಬೀಡಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದು, ನಮ್ಮ ರಾಜಾ ಸಾಬ್ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ. ಕಿವಿ ಕೇಳಿಸದ ರಾಜಾ ಸಾಬ್ ಮತ್ತವರ ಹೆಂಡತಿಯೂ ಡಾನ್ಸ್ ಮಾಡೆಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಮನೆಯವರು ಬೀಡಿ ತರಲೆಂದು ಕಳಿಸಿದರೆ, ಈ ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿಯರಿಬ್ಬರೂ ಒಳಗೆ ಕರೆದು ನೃತ್ಯ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಕಲೆಯೆಂಬುದು ಬರಬರುತ್ತಾ ನನ್ನೊಳಗೆ ಬೆರೆಯುತ್ತಲಿತ್ತು.
ಬಲಗೈ ಎಡಭುಜವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದರೆ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಮಾನದಂಡವೇ ಅದು ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ನಾನಂತೂ ಐದನೇ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಬಾಲಕಿಯರ ಶಾಲೆ ಸೇರಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಕುಕನೂರಿನಲ್ಲಾಗ ಒಂದಷ್ಟು ಜನ ಬ್ರಿಟೀಷರಿದ್ದರು. ಅವರ ಮೈಬಣ್ಣ, ಮುಖ ಅದೆಷ್ಟು ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು! ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದಾಗೆಲ್ಲ, ‘ಇವ್ರಿಗ್ ಕೊಟ್ಟ ಬಣ್ಣ, ನಂಗ್ ಕೊಡೋದ್ ಮರ್ತ್ ಹೋತೆನೊ ನಿಂಗೆ’ ಎಂದು ದೇವರನ್ನೇ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಹಾಮಾಯಿ ಗುಡಿಯ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಬ್ರಿಟೀಷರು ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮೈ ಬಣ್ಣ ನೋಡುವ ಖುಷಿಯಾದರೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಇವರಾಡುವ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪದ ಕೇಳುವ ಬೆರಗಿನ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಗುಡಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆದರೆ ಆವತ್ತು ಅವ್ವ ನಾನೇನೊ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆನೆಂದು ಹೊಡೆಯುವವರಿದ್ದರು. ಗಣಪತಿ ಗುಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬೇಡಿಕೆ ಇಟ್ಟೆ. ‘ನಮ್ಮವ್ವ ನಂಗ್ ಹೊಡಿಲಾರ್ದಂಗ್ ಮಾಡಪ್ಪಾ’ ಇದೇ ಮಾತನ್ನೇ ನಲ್ವತ್ತು ಐವತ್ತು ಸಲ ಹೇಳಿದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ಮಹಾಮಾಯಿ, ಮಹಾಕಾಳಿ ಮಧ್ಯೆ ಕ್ಷೇತ್ರಪಾಲ. ಅದಕ್ಕೂ ಮೂರು ಸುತ್ತು ಬಂದು ಮತ್ತದೇ ಬೇಡಿಕೆ. ಒಬ್ಬ ದೇವರು ಮರೆತರೂ ಇನ್ನುಳಿದವರು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆಂಬ ಧೈರ್ಯ. ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದಾಗೆಲ್ಲ ಅದೆಂತಹ ಮ್ಯಾಜಿಕ್ ಎಂದರೆ ಅಮ್ಮ ನಿಜಕ್ಕೂ ಮರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು! ಅವ್ವ ಹೊಡೆಯದೆ ಮುದ್ದಿಸಿದರೆ ಮನಸ್ಸು ಹಕ್ಕಿಯಂತೆ ಹಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವ್ವನಿಗಾಗಿ ಆಗ ಮಿಮಿಕ್ರಿ ಮಾಡಿತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಿಮಿಕ್ರಿ ಮಾಡುವುದೇನು ನನಗೆ ಹೊಸತಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರಾದರೂ ಕುಂಟುತ್ತಾ ನಡೆದರೆ ನಾನೂ ಹಾಗೆ ನಡೆದುತೋರಿಸುವುದು, ತೊದಲಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ‘ಬೆ…ಬೆ…ಬೇಡ’ ಹೀಗೆ ಕಂಡದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆವತ್ತು ಮಾತ್ರ ಅವ್ವ ಹೊಡೆದಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ, ವಿಶೇಷ ಸಂತಸಕ್ಕಾಗಿ ಬ್ರಿಟೀಷರಾಡುವ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ಆಡಿತೋರಿಸಿದೆ. ‘ಶಾಲ್ಯಾಗ ಏನ್ ಕಲ್ತ್ ಬಂದೀನಿ ಗೊತ್ತಾ?’ ಎಂದೆ. ಅವ್ವ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ‘ಏನವ್ವಾ?’ ಎಂದು ಇದ್ದ ಕೆಲಸವನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು, ಜೊತೆ ಕೂಡಿದಳು. ಆಗೇನು ಈಗಲೂ ಸುಳ್ಳೆಪಳ್ಳೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತಾಡುವ ರೂಢಿ. ಆಗ ನಾನು ಮಾತಾಡಿದ್ದೇ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಎಂಬ ಹಮ್ಮು ಬೇರೆ ನಂಗೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅವರ ಮಾತಿನ ಧಾಟಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲಾ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆ ಅಷ್ಟೇನೂ ಕಷ್ಟವಿಲ್ಲವೆಂದೂ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮವ್ವ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದಲೇ, ‘ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಕಲ್ತ್ ಬಂದ್ಯವ್ವಾ! ಇದೇನವ್ವಾ ಇಂಗ್ಲಿಷ್?’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಳು. ‘ಹೀಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ರು ಗೊತ್ತವ್ವಾ ನಿಂಗೆ? ಬಾ ತೋರಸ್ತೀನಿ’ ಎಂದು ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವ್ವನ ಮುಖದಲ್ಲಾಗ ಹೆಮ್ಮೆಯ ನಗು.
ಶಾಲೆಗೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಒಂದಷ್ಟು ಹುಡುಗಿಯರು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಶಾಲೆಯ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಅವರೆಲ್ಲರ ಮನೆಗಳಿತ್ತು. ಅವರಲ್ಲಿ ಮಹಾಬೂಬಿ ಎಂಬುವವಳು ನನ್ನನ್ನು ಗೆಳತಿಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ‘ಅಂದರ್ ಆ ಮಾ, ಪಾನಿ ಪೀ ಆಗೆ’ ಎಂಬ ಮಾತುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡೆ. ವಿಶೇಷವೆನಿಸಲಿಲ್ಲ, ಸಹಜವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಭೇಟಿ ನಿರಂತರವಾಗಿತ್ತು. ಆಮ್ಲೆಟ್ ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕಲಿತೆ. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ವಿರಾಮ ನೀಡಿದಾಗ ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆಮ್ಲೆಟ್ ಅಥವಾ ಏನಾದರೊಂದು ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನಿಸಿಯೇ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಆಸೆಪಟ್ಟು ನಾನೇ ತತ್ತಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೇಯಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ರಂಜಾನ್ ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಎರಡೆರಡು ಲೋಟ ಶೀರ್ ಕುರ್ಮಾ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ತುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಹುರಿದ ಶ್ಯಾವಿಗೆಗೆ ತೆಂಗಿನಕಾಯಿ ಹಾಲು, ಬಾದಾಮಿ ಹಾಲು, ಹಸುವಿನ ಹಾಲು ಹಾಗೆ ಗಸಗಸೆ, ಸಕ್ಕರೆ ಬೆರೆಸಿ ತಯಾರಿಸುವ ಪಾಯಸವದು. ಆ ಹದತಪ್ಪದ ರುಚಿಗೆ ಮಾರುಹೋಗಿದ್ದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆಮ್ಲೆಟ್ ತಿಂದೆನೆಂದು ವರದಿ ಒಪ್ಪಿಸುವುದಿರಲಿ ಸಾಬರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆನೆಂದು ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಕಿತ್ತು, ಏನೋ ಆಗಿಬಿಡಬಹುದೆಂಬ ಭಯಕ್ಕೆ ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಕೊಪ್ಪಳ ಗವಿಮಠ ಜಾತ್ರೆ, ರಾಜೂರು ಜಾತ್ರೆ, ಸೂಡಿ ಸಂಕನೂರು ಜಾತ್ರೆ, ನೆರೆಗಲ್ಲು ಹುಚ್ಚರಬ್ಬನ ಜಾತ್ರೆ, ಹಂಚಿನಾಳ್ ಹನುಮಂತಪ್ಪನ ಜಾತ್ರೆ, ಹಾಳಕೇರಿ ಅಂದೇನ್ ಸ್ವಾಮಿ ಜಾತ್ರೆ ಹೀಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ಜಾತ್ರೆಗಳಿಗೂ ಅವ್ವ ಅಪ್ಪ ಇಬ್ಬರೂ ಹೂ ಹಣ್ಣು ವ್ಯಾಪಾರದ ಸಲುವಾಗಿ ವಾರಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನೊಬ್ಬಳನ್ನೇ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟುಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವಲ್ಲಾ, ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವ್ವ ಅಪ್ಪ ಊಟಕ್ಕೆಂದು ಹೋದಾಗೆಲ್ಲ ಇಡೀ ಅಂಗಡಿಯನ್ನು ನಾನೇ ನಡೆಸಬೇಕೆಂಬ ಉಮೇದು. ಬರೀ ಅಂಗಡಿ ನನ್ನದು ಎಂದು ತಿಳಿದರಷ್ಟೇ ಸಾಕೇ, ವ್ಯಾಪಾರವೂ ಮಾಡಬೇಕು ತಾನೆ? ಅವ್ವ ಹೇಗೂ ಮಾಲೆ ಕಟ್ಟುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿದ್ದಳು. ರಾಶಿ ಹಾಕಿದ್ದ ಸೇವಂತಿಗೆ ಹೂಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಮಾಲೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಬಿಂಗಡಿ/ ಬ್ಯಾಗಡಿಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟು ಇನ್ನಷ್ಟು ಅಲಂಕಾರಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಒಂದು ಊರಲ್ಲಿ ಜಾತ್ರೆ ಆಗುತ್ತಿದೆಯೆಂದರೆ ಕಡಿಮೆ ಎಂದರೂ ಹದಿನೈದು ಇಪ್ಪತ್ತು ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿಗಳಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರಿವರು ಕಟ್ಟುವ ಹೂ ಮಾಲೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವರಿಗಿಂತ ಉದ್ದವಾದ, ಚಂದದ ಮಾಲೆ ನನ್ನದಾಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಕೆಟ್ಟ ಹಠ ಆಗ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಗಬೇಗನೆ ಮಾಲೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ಹೆಂಗಸರು ತಲೆಗೆ ತುರುಬು ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಮಾಲೆಗೆ ಬೇಡಿಕೆಯೂ ಇತ್ತು. ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಐದು ಪೈಸೆಗೆ ಒಂದರಂತೆ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಾ ಮಾತ್ರ ‘ಆಣೆಗೊಂದ್ ಮಾಲೆ, ಯಾರಿಗ್ ಬೇಕು ತಗೊಳ್ರಿ, ತಗೊಳ್ರಿ ಆಣೆಗೊಂದ್’ ಎಂದು ವ್ಯಾಪಾರಕ್ಕಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ‘ಅಲಾ ಅವ್ರ್‌ದೆಲ್ಲ ಬರೇ ಐದ್ ಪೈಸಾ. ನಿಂದೇನವ್ವಾ ಒಂದಾಣೆ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಊರಿನವರಿಗೆಲ್ಲ, ‘ಹದಿನೇಳರಿಂದ ಇಪ್ಪತ್ತು ಸೇವಂತಿಗೆ ಹೂ, ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಗಡಿ ನೋಡ್ರಿ, ಎಷ್ಟುದ್ದ ಐತಿ! ಒಂದು ಪೈಸೆ ಹೆಚ್ ಕೊಡ್ಬೇಕೊ ಬೇಡ್ವೋ?’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೇಳಿದವರು ಮಾಲೆಯನ್ನು ಕೊಂಡು, ಹುಡುಗಿ ಬಹಳ ಚುರುಕಿದ್ದಾಳೆಂದು ಶಭಾಸ್‌ಗಿರಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ವ್ಯಾಪಾರಸ್ಥರು, ‘ಈಕಿ ಒಬ್ಬಾಕಿನೇನೊ ಜಾತ್ರಿಗ್ ಗೌರಿ!’ ಎಂದು ಮೂಗುಮುರಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವ್ವ ಅಪ್ಪ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಮೂವತ್ತು ನಲವತ್ತು ಹೂ ಮಾಲೆ ಕಟ್ಟಿ, ಮಾರಾಟವನ್ನೂ ಮುಗಿಸಿ ದುಡ್ಡು ಕೂಡಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವ್ವ ಅಪ್ಪನೋ ನನ್ನ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಗೆ ಮುದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಎರಡು ಚಾ ತಾಯೆಂದು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಪಕ್ಕದ ಅಂಗಡಿಗೆ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಮಾಲೀಕರಿಗೆ ನನ್ನ ಪರಿಚಯವಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅಂಗಡಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರೆ ಸಾಕು, ‘ಗಲ್ಲದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಮ್ಯಾಲೆ ಕುಂದ್ರವ್ವಾ’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ದುಡ್ಡು ಹಾಕುವ ಗಲ್ಲದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಮೇಲೆ ಕೂತರಷ್ಟೇ ಚಾ ಕೊಡುತ್ತೇವೆಂಬ ತಾಕೀತು ಬೇರೆ. ‘ನಮ್ಮವ್ವ ಬೈತಾಳ. ನಾ ಹೋಕೇನಿ’ ಎಂದ ನನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ‘ನಿಮ್ಮವ್ವ ಬೇಯೋದಿಲ್ಲ. ತಂಪಾಗಿರ್ತಾಳ್ ಬಾರವ್ವಾ’ ಎಂದು ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ‘ನೀ ಕೂತ್ರ ಜಸ್ ನೋಡವ್ವಾ’ ಎಂದು ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನೇ ಹೊಗಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಂದ ಗ್ರಾಹಕರಿಂದ ದುಡ್ಡನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಆ ಗಲ್ಲದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗೆ ಹಾಕುವ ಕೆಲಸ ಖಾಯಮ್ಮಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ನಾನೂ ಸುಮ್ಮನಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಲೋಟ ಚಾ ಸೇರಿಸಿ ಹಾಕಬೇಕೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದು ಲೋಟ ಚಹಾದ ಜೊತೆಗೆ ತಿಂಡಿಯನ್ನೂ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಮಾಲೀಕರು ಏನೊಂದಕ್ಕೂ ದುಡ್ಡು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ದುಡ್ಡು ಸೇರುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ನನ್ನ ಕಿಸೆಗೇ!
ಹೀಗೆ ಕಾಸಿಗೆ ಕಾಸು ಸೇರಿಸಿಟ್ಟ ಏಳುನೂರ ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಅಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳತನವಾಗಿ, ಹಣವನ್ನೆಲ್ಲ ಕಳ್ಳರು ದೋಚಿದಾಗ ಅವ್ವ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ನೆರವಾಗಿದ್ದು.
(ಹಿಂದಿನ ಕಂತು: ಅಜ್ಜನೂ, ಗಿಳಿಯೂ ಇಬ್ಬರೂ ವಾಪಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ…)
ಕೀರ್ತಿ ಬೈಂದೂರ್ ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆಂದೋಲನ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಹಾಡುಪಾಡು ಪುಟದಲ್ಲಿ ಇವರ ಅನೇಕ ಲೇಖನಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿವೆ.
Loading ...
